قصه باغ پسته

دیشب با چشم ِ بَسّه رفتم به باغ ِ پسّه دیدم گلای باغ ُ مُرشدْ باشی شکـَسّه با سبیلای خنجری گوشاش مِثِ نون بربری ترکه ی آلبالو به دست نِشَسّه ترک ِ یه خَری دور ُ ورِش هزار هزار بچّه نشسّه بی قرار مرشدم آروغ می زدُ قصّه می گف از یه سَوار بچّه های غم تو گَلو با لـُپّای مث ِ هلو نشسّه بودن کیپ ِ هم با دل های اسیر ِ غم مُرشد ِ هی می چرخید ُ جیباشونُ اَلک می کرد هر بچّه یی سکـّه نداش می بستش ُ فلک می کرد بچه ها از ترس ِ فلک سکـّه می ریختن پیش ِ پاش تا هی نیاد سراغشون آروم بشینه سر ِ جاش رفتم کنار ِ بچّه ها بچّ های شکسّه پا کنارشون نشسّمُ دَسُّ پام ُ کردم جا به جا گفتم :« - بگین ببینم! نـَذری پزونه این جا ؟ چرا گـُلا شکـَسّن ؟ فصل ِ خزون ِ این جا ؟ ای! بچه های خسّه! چرا دلاتون شکسّه؟ احوال ُ حال چطوره ؟ گردش ِ سال چطوره ؟ تازه خبر چی دارین ؟ خبر مَبَر چی دارین؟ مرشد باشی چی میگه ؟ هی قصّه از کی میگه ؟ واسه ی چی پول می گیره ؟ چرا نزول می گیره ؟ میون ِ باغ پسّه با این درای بسّه، شُماها چرا نِشسّین ؟ منتظرِ کی هـَسّین ؟ » لـُپْ گلیای غمگین با سینه های سنگین، گفتن که : « - چِش به راه ِ سر زدن ِ غباریم! منتظر ِ سوار ِ یه رَخش ِ بی قراریم! » گفتم : «- بگین کدوم مَرد ؟ کدوم سوار ِ پُر گرد ؟ » لُپّ گلیای غمگین، نگا به من دَووندن! دست ِ من ُ گرفتن، با چشم ِ بسّه خوندن : «- رستم خوب ِ قصه ها! گردن کـُلـُفت ِ با صفا! سوار ِ رخش ِ زین ْ طلا، میاد به سوی شهر ما ! رستم که تک سوار بیاد، خزون می ره ، بهار میاد، یه در تو اَبرا وا می شه، روز ِ ستاره دار میاد!» گفتم : «- یه دَم نخونین! گوش بکـُنین ! بدونین : رستم قصّه ها کیه ؟ رخش ِ یراقْ طلا کیه؟ سوار ِ شاهنومه کـُجاس ؟ پهلوون ِ خونه کجاس ؟ کلید ِ قـُفلِ آسمون ، فقط تو مُشتِ بچّه هاس! مُرشد اینا رُ گفته ؟ اینا همه حرف ِ مُـفته! مرشد میگه : «- غبار بیاد، بهار میاد، رستم تک سوار میاد»، انگار به بُزبُزک بگی: بُزک نمیر بهار میاد، کـُمبُزه و ُ خیار میاد! آخه مرشد آدمه شما بهش گوش می کنین؟ صفا یادتون می ره، فکر ُ فراموش می کنین‌؟ آخه بچّه ها! شما مرشد ِ پیر ُ نمی شناسین ؟ گوش بدین بِتون بگم تا دیگه سکـّه نندازین : قدیما مرشد با جِنـّا گـُلْ یا پوچ بازی می کرد ، هِی می بُردُ شیطون ُ با بُردنش راضی می کرد، بعدشم پولاشو جمع کرد ُ یه دونه خر خرید، خری که به غیر اون کسی رُ هم ْ صداش ندید! توی باغ قصّه می ساخ از یاعالـَم عربده زَن، همه حیرونش بودن، پیر ُ جوون ُ مرد ُ زن! قصّه از رستمی که بچّه ش ُ خنجر می زنه ، قصّه از دیو ِ سپید که با سپیدی دشمنه ، قصّه از سیاوَش ُ آتیش ُ‌ عشق ِ آبکی ، قصّه از افراسیاب ُ رجزای الکی ، قصّه از زال ُ یه سیمرغ روی قلـّه های قاف‌، قصّه از جام ِ طلا و قشم ِ بدون ِ قاف ! شیطونم موقع ِ قصّه مردُما رُ خر می کرد، وقتِ مردن ِ سیاوش چشماشونُ تر می کرد! مردا هم تو زورخونه هِی زور ِ بی خود می زدن ، فکر می کردن که همه فوت ُ فنا رُ‌ بلدن! کم ْ کمک هوا ورِش داش که شاید یک پُخی هَس، شیطونم گـُف که : «- پاشو برو ! نذار دس روی دس!» مرشدم کلاهشُ سرش گـُذاش پاشنه کشید، رف توی میدون ِ باغ، مردم ِ باغ ُ اون جا دید! رَف رو یه سکـّو و ُ داد زد که : «- من آقای شُمام! مالک جونتونم من، جلد ِ دوم ِ خدام! عزراییل رفته مرخصی ُ من جاش اومدم! واسه اَنجوم دادن ِ تموم ِ کاراش اومدم! رستم قصّه به من گفته بیام سراغتون! گفته آتیش بزنم به غنچه های باغتون! گفته هر چی پول دارین بدین به من برای اون! گفته من هر کاری خواستم بکنم به پای اون! هر کی اَم جیک بزنه دیوِ سپید می خوردش! وقتی اومد سر ِ راه هر کی رُ دید می خوردش! دیگه از امروز ُ حالا باغتون مال منه! هر کی از دیو نمی ترسه می تونه جیک بزنه! » آره ! بچه های قصّه ! مرشد ِ خیلی خره ! بعد از اون روز از تو باغ هر چی دِلِش خواس می بَره! زنای باغ صیغه شن ، مردا ر ُ زنجیر کشیده! روی باغ ِ سبزه مون رنگ ِ سیاهی پاشیده ! شماهام جلدی بـُلن شین ! انتظار نون نمیشه! واسه فاطی فکر ِ رُستم حتـّا تـُنبون نمیشه! اگه دس به دس بدین دیو ُ می شه فراری داد! می شه گوشش ر ُ بُرید به گربه یادگاری داد! اگه از جا بِپّرین ، مرشد ُ بیرون بکنین، سکـّه ها ر ُ بگیرین، خونه ش ُ ویرون بکنین، می بینین که هر کدوم یه پّا سوارین واسه باغ! هر کدومتون مث ِ باد بهارین واسه باغ! می بینین که هر کدوم همْ‌ پای صد تا رُستمین! می تونین با یه اشاره شاخ ِ دیوُ بشکنین! دیگه حرفِ‌ من تمومه ! موقع ِ کار ِ شُماس! موقع ِ وا شدن ِ چشمای بیدار ِ شماس! وقتشه بُـلن شین ُ مرشد ُ بیرون بکـُنین! سکـّه ها رُ بگیرین، خونه ش ُ ویرون بکنین!» بچه ها بـُلن شدن مرشد ُ بی صدا کنن! با کلید ِ فکرشون قفل ِ طلسم ُ وا کنن! مردشم اونا ر ُ‌دید خواس از تو باغ فرار کنه! بشینه ترک ِ خرش فرارُ برقرار کنه! بچه ها اینُ‌ دیدن، دیگه دس رو دس نموندن، دسّای هم ُ‌گرفتن ، با صدای تازه خوندن: «- سواری ِ دولـّا دولـّا ، چاره نمیشه مرشد! ما همه مثل ِ سنگیم، تو مثل ِ شیشه مرشد! دستای ما یه سدّ ِ ! راه ِ فرار نداری! به جز خَرِت تو این باغ، رفیق ُ‌یار نداری! بونه گرفتی از ما، ترکه زدی به پامون! خیال می کردی لالیم، در نمیاد صدامون؟ فکر نمی کردی یک شب، زندونی ِ کلک شی؟ فکر نمی کردی آخر، یه شب خودت فلک شی؟» بچه ها تیز پریدن، مرشد ُ پایین کشیدن، سبیلای خنجریش ُ جلدی با قیچی چیدن! رو کول ِ اون نشستن، دس پای اون ُ بستن، قلم ُ دوات آوُردن، یه با سوات آوُردن، رو پیشونیش نوشتن :« - مرشد رفیق ِ شیطونه ! تو باغ ِ هر کس که بره، فکر می کنه مال اونه ! عاشق حبس ُ بندِ ! مخلص ِ بوی گندِ! کارش چاخان پاخانه! مرشد ِ خالی بندِ !» بچه ها شعر ُ خوندن، دماغِش ُ سوزوندن، چَپَکی رو خر نشوندن، تا دم ِ باغ دووندن، بعد یه کمی نِشادُر، اون جای خر چَپوندن! خرِ اُلاغ ِ مرشد، صاحب ِ هَش تا سُم شد! مرشد ِ باغ ُ وَرداش، تو دشت ُ صحرا گـُم شد! بچه ها جا نموندن، پشت ِ سرش می خوندن: « - آهای! آهای! مرشد باشی! دوباره این جا نباشی! هر جا خرت می خواد برو! پِی ِ نشون ِ باد برو! هر جا بری می دونن، از پیشونیت می خونن، که خیلی خالی بندی! عاشق ِ پول ِ نقدی!» تو باغ ِ سبز ِ پسّه، هلهله ها به پا شد! برگا شدن شکوفه، دسّای بسّه وا شد! بچه ها باز می خوندن، همْ پای ساز می خوندن : «- اتل متل چه حالیه! مرشد باشی فراریه! چپکی رو خر تلو تلو، مثل ِ فشنگ می ره جلو ! اتل متل هوار! هوار! اومد به باغمون بهار! داریه و ُ دمبک بزنین! تموم شد آخر انتظار! اتل متل توتوله شد! مرشد باشی روونه شد! قصه ی پیروزی ما، ورد ِ زبون ِ خونه شد! بچه ها شاد بودن ُ داریه وُ دُمبک می زدن! از خوشی می رقصیدن، وارو و ُ پُشتک می زدن! کم کمک روز می شد نور سفیدی سر می زد! خورشیدم اومده بود دم ِ در ِ باغ ُ در می زد! در ُ وکردم ُ خورشید رَف تو آسمون نشست! درای آفتاب ُ وکرد، در ِ تاریکی رُ بست... □ یهو دنگ ُ دنگ ِ ساعت توی گوش ِ من صدا کرد! خواب ِ باغ ُ با خودِش برد، چشمای بسَّم ُ وا کرد! همه ی اینا یه خواب بود، خواب ِ مرشد با الاغش! اما باز صدای مرشد، توی بیداری میادش! آره ! باز تو میدون ِ باغ، مرشد عین خر نشسّه ! پای خورشید ُ بریده، دست ِ شاعرا رُ بسّه ! باز دوباره بچه ها رُ، اون نشونده پای قصه ، دوباره رستم دستان، دوباره پُل ِ شِکسّه! من باید برم بشینَم، پیش ِ بچه های خسّه، بهشون بگم که مرشد، واسه چی تو باغ نشسّه! بچه ها باید بدونن، قصه های اون دروغه! قصه ی شاهنومه خونا، قصه ی کشک و ُ دوغه! تا دوباره مثل ِ اون خواب، همه دس تو دس بذارن! همه هم صدا بلن شن، دخل ِ مرشد رُ بیارن! وقتشه که راه بیفتم، پیش بچه ها بشنم، خواب ِ هشیاری باغ ُ ، توی بیداری ببینم!