مرثیه

مرثیه

به جستجوی تو بر درگاه کوه می گریم

برآستانه دریا و علف

به جستجوی تو

در معبر باد ها می گریم

در چها راه فصول

در چارچوب شکسته پنجره ای

که آسمان ابر آلوده را

قابی کهنه می گیرد .

این دفتر خالی تا چند چند ورق خواهد خورد .

جریان باد را پذیرفتن

و عشق را که خواهر مرگ است .

و جاودانگی رازش را با تو در میا نهاد .

پس به هیئت گنجی در آمدی :

بایسته و آز انگیز

که تملک خاک را و دیاران را

از این سان در پذیر کرده است .

نامت سپیده دمی است که بر پیشانی

آسمان می گذرد .

متبرک باد نام تو .

و ما همچنان دوره می کنیم .

شب را و روز را هنوز را . .  .                             احمد شاملو